ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Κάποτε πίστευα πως τ' άστρα δεν πέφτουν,
μονάχα οι διάττοντες.
Κάποτε πίστευα πως η ομορφιά είναι διάχυτη.
Κάποτε πίστευα πως μπορεί κάτι ν' αντισταθεί
στη ροή του κύματος.
Κάποτε πίστευα πως υπάρχουν κάποιοι κανόνες σταθεροί.
Κάποτε πίστευα πως η σφαίρα δεν έχει γωνίες,
και πως οι σταθμοί στη διαδρομή είναι πιο συχνοί,
και ίσως σε λίγο να τα ξαναπιστέψω όλα αυτά.

Ακόμα κι' όταν έπεφτε παγωνιά,
εγώ ένοιωθα αποκομμένος.
Ακόμα και τώρα πιστεύω πως όλα μπορούν να εξηγηθούν
κι όλα μπορούν να γίνουν
κι όμως μοιάζουν τόσο με τις γραμμές του δέρματος στο χέρι
που σε ζαλίζουν καθώς προσπαθείς να τις ακολουθήσεις.

Είναι πολλά πράγματα σαν το φεγγάρι,
που δεν το βλέπεις ολόκληρο,
παρά μονάχα μια φορά το μήνα
κι ας είναι πάντα το ίδιο εκεί πάνω.

Το θησαυρό που είχα, τον βρίσκω και τον χάνω πάλι,
και πάλι απ' την αρχή.
Πράγματι δεν είμαι λυπημένος.
Απλά θέλω έναν άγγελο.
Τα υπόλοιπα μπορώ να τα κάνω και μόνος μου.

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ξέρω έναν άνθρωπο
που πάντα στη ζωή του τα καταφέρνει.
Ξέρει το αύριο, το σήμερα
ξέρει τι σκέφτονται, τι θέλουν οι άλλοι άνθρωποι.
Μόνο που έχει ξενιτευτεί
στον κόσμο της φαντασίας.

Γρηγόρης Δερμητζάκης

Ο θησαυρός του Πριάμου

Ο Σλήμαν στα ερείπια της άμμου
με τη σκαπάνη του την Τροία αναζητεί.
Το θησαυρό ανασύρει του Πριάμου
κι ο Βίρχωφ σπεύδει στην ανασκαφή.

Εκπροσωπεί την 'Αρια Γερμανία,
την Επιστήμη, την υπεροχή.
Στο Βερολίνο λεει να πάνε, στα μουσεία,
όλα τα ευρήματα, μακριά απ' την Ανατολή.

Τι κι αν η μνήμη βρίσκεται στην Τροία,
τι κι αν η Ελλάς μοχθεί ν' αναστηθεί.
Σαν φάρσα ανακυκλούται η Ιστορία
κι αιμάσσουσα απομένει η πληγή....

Τα Ελγίνεια κι οι θησαυροί του μυθικού Πριάμου
κι αγάλματα και θραύσματα απ' αγγεία
-άλλων τα ίχνη χάνονται μες την τριβή της άμμου
κι άλλα της λήθης γίνονται μνημεία.

Χώρα φτωχή, Ελλάδα, μόν' η μνήμη κι η γλώσσα
απέμειναν. Η σκέψη του Έλληνα σκορπίστηκε στη Γη.
Τόσοι αιώνες κύλησαν και τόσα
ανδραγαθήματα -και τώρα, υποταγή...

Σοφία Κολοτουρου