Τα παιδιά του σήμερα είναι η ελπίδα του αύριο
ας μην πάει και αυτή η ελπίδα χαμένη
Άρθρο του Φοίνιξ. JohnFenix
www.goldengreece.com

Είναι συνηθισμένο να ακούγεται η έκφραση χάσμα γενεών, που με λίγα και απλά λόγια θέλει να τονίσει την διαφορετική κατανόηση ίδιων πραγμάτων από την μια γενεά στην άλλη. Άλλα τα ερεθίσματα και οι εμπειρίες για τους μεν και άλλα για τους δε.

Αλλιώς βλέπουν τα πράγματα οι νέοι και αλλιώς οι παλιοί. Και ειδικά οι πιο παλιοί.

Οι νέοι βλέποντας την Μαντόνα σε μια συναυλία θα έβλεπαν το ίνδαλμα τους, ενώ αν την ίδια συναυλία την παρακολουθήσουν ηλικιωμένοι θα βλέπουν μια ξανθιά μουρλή να χτυπιέται στην σκηνή και θα τις πετούσαν ντομάτες. Και οι δύο κατηγορίες θα έβλεπαν το ίδιο πράγμα. Θα το ερμήνευαν όμως διαφορετικά.

Όλη η ιστορία μεταξύ των παλιών και των νέων γενεών είναι στην ερμηνεία των πραγμάτων λοιπόν. Και όχι ότι οι σημερινοί νέοι δεν ξέρουν τι τους γ ίνεται. Αντίθετα μάλιστα. Εγώ πιστεύω ότι είναι πολύ καλύτεροι από εμάς. Το μόνο που χρειάζονται είναι μια ευκαιρία να το αποδείξουν. Ας μην ξεχνούν οι πιο παλιοί ότι και αυτοί στην εποχή τους έφεραν επαν άσταση. Θυμούνται τι έγινε όταν ανέβηκε για πρώτη φορά η φούστα λίγο απάνω από τον αστράγαλο, ή όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά γυναίκα στην παραλία με μπικίνι;

Όλα αυτά ήταν κοσμογονικές αλλαγές για τους παππούδες των δικών μας παππούδων. Κι όμως δεν ήρθε η καταστροφή. Απλά ανέβηκε
παραπάνω η φούστα και τώρα κάνουμε μπάνιο χωρίς μαγιό. Ξεχνάμε όμως την δική μας επαν άσταση και τα βάζουμε με τους νέους γιατί τολμούν να κάνουν τη δική τους.

Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Καλές και κακές και από τις δύο πλευρές. Η πλειοψηφία όμως των μεγάλων εξακολουθεί να μην θυμάται, να μην εξελίσσεται και να βλέπει τα πάντα με κριτική διάθεση σε ό,τι έχει να κάνει με τους νέους της σημερινής εποχής. Είναι κρίμα να βλ έπεις ώριμους ανθρώπους στην ηλικία αλλά ανώριμους στο μυαλό. Σε κάνει να αναρωτιέσαι: μα καλά, τόσα χρόνια ζωής λίγη σοφία δεν απόκτησε;

Θα μου πείτε, είναι δύσκολο να βλέπεις ότι το δικό σου ταξίδι πλησιάζει στο λιμάνι ενώ οι άλλοι μόλις άνοιξαν πανιά. Φυσικά και είναι. Δεν δικαιολογεί όμως τίποτα αυτό. Ο κάθε ένας με τη σειρά του. Το ταξίδι της ζωής αρχίζει να τελειώνει από την στιγμή που σηκώνουμε τα χέρια. Αλλιώς μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής μας η ζωή είναι γλυκιά και έχει πάντα κάτι να δώσει. Όταν βλέπω παιδάκια 8 και 9 ετών να παίζουν τους υπολογιστές τους με κλειστά μ άτια ενώ δίπλα οι γονείς δεν ξέρουν ούτε την πρίζα να τους βάλουν, για μένα αυτοί οι γονείς έχουν από μόνοι τους εγκαταλείψει το ταξίδι. Και δεν είναι ανάγκη να ξεσπάνε στο παιδί τους γι ΄αυτό. Ας παραδεχτούν στον εαυτό τους ότι έχουν σταματήσει να εξελίσσονται. Γιατί όμως;
Γιατί σταματάνε να εξελίσσονται; Η κούραση της ζωής; Άλλα ενδιαφέροντα; Φοβούνται ότι δεν θα τα καταφέρουν; Ή μήπως υστερούν σε αντίληψη; Μόνο αυτοί ξέρουν (ο κάθε ένας για τον εαυτό του) την αιτία. Ζουν στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά τους αλλά δεν μπορούν να τα καταλάβουν. Είναι αυτό που έλεγα πριν. Βλέπουν τα ίδια πράγματα αλλά τα ερμηνεύουν διαφορετικά. Η
εξέλιξη όμως δεν σταματά. Δεν μπορεί να σταματήσει.

Σε όλους κάνει εντύπωση, όταν ένα παιδάκι 5 ετών μπορεί να εκφραστεί σαν ένας μεγάλος. Όταν μπορεί να καταλαβαίνει υπονοούμενα, το χιούμορ, δύσκολες έννοιες και τόσα άλλα που εμείς στην ηλικία του δεν μπορούσαμε να τα κάνουμε.Αυτά τα εξελιγμένα νέα παιδιά, αυτήν την εξελιγμένη νέα γενιά ας την προσέξουμε λοιπόν περισσότερο.

Ας μάθουμε από αυτά τα παιδιά. Ναι. Ας μάθουμε. Και όχι να τα πολεμάμε. Έτσι κι αλλιώς δεν αφήνουμε τίποτα καλό πίσω μας για να βρούνε. Τους καταστρέψαμε τον πλανήτη. Ας μην τους καταστρέψουμε και τα μυαλά.Η νέα γενιά παρουσιάζεται περισσότερο ελεύθερη από εμάς και λιγότερο κομπλεξική. Ας τους στηρίξουμε μήπως και βρουν τη δύναμη να φτιάξουν αυτά που εμείς καταστρέψαμε. Και αν μπορέσουν ποτέ ας μας συγχωρήσουν.

Είναι χάλι να βλέπεις νέα παιδιά να στρέφονται στα ναρκωτικά από αντίδραση τις περισσότερες φορές επειδή δεν βρήκαν στο σπίτι τους κατανόηση και αγάπη. Επειδή οι γονείς τους πιο εύκολα τα χτυπούσαν ή τους έκαναν  παρατήρηση και πιο δύσκολα τα αγκάλιαζαν. Επειδή δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί τους.

Οι σημερινοί νέοι έχουν να αντιμετωπίσουν μια ταραγμένη κοινωνία χωρίς αρχές, χωρίς ηθική, χωρίς πρότυπα, χωρίς πιστεύω, χωρίς τίποτα το αξιόλογο και παρόλα αυτά έχουν την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουν. Το μόνο που τους αφήσαμε είναι η ελπίδα. Ας τους αφήσουμε τουλάχιστον αυτό.

Γιατί η μοναδική ελπίδα για το αύριο, είναι τα παιδιά του σήμερα. Ας μην πάει και τούτη η ελπίδα χαμένη.

Αλήθεια… θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που αγκαλιάσατε το παιδί σας;